Dit artikel over de buitenlandreis van juni 2018 naar Mont Ventoux staat ook in de Pedaleur van Kerstmis 2017.
Welke WTC-er wordt ‘ Cinglé du Mont-Ventoux’ ?
Tijdens de afgelopen ‘Ruud’s Koppeltijdrit’ werd er door bestuur en daar aanwezige zeer positief gereageerd op mijn buitenlandse WTC fietsweek 2018 voorstel. Aangezien we deze week voor iedereen toegankelijk willen maken hebben we gekozen om een fietsweek in de buurt van de Mont Ventoux, de kale berg, te gaan organiseren.
Inmiddels is de datum ook vastgesteld er is gekozen om vanuit Nederland op zaterdag 9 juni 2018 te vertrekken en zaterdag 16 juni weer thuis te komen. Het organisatie comité bestaat uit Jennifer Huizer, Teun van Es, Eric Brouwer en ikzelf.
Het plan is om allereerst een inschatting te maken van hoeveel leden (introducés ook welkom natuurlijk) deel zouden willen nemen aan deze week om daarna op zoek te gaan naar geschikte accommodatie. Graag willen we iedereen daarom vragen om voor 21 januari 2018 aan te geven via de wtc-site of mail naar ikgamee@wtcmaarssen.nl dat je de intentie hebt mee te gaan deze week.
Waarom is er voor de Mont Ventoux gekozen? De Mont Ventoux is misschien wel de meest legendarische berg om met de fiets te beklimmen. In ieder geval de meest beschreven berg. De top van de Mont Ventoux ligt op 1909 meter hoogte. Op de top van de berg bevindt zich een weerstation met een grote zendmast. De Mont Ventoux is bekend doordat de beklimming herhaaldelijk is opgenomen in de Tour de France, vanwege de moeilijkheidsgraad en het kale ‘maanlandschap’. Onlosmakelijk met de berg verbonden is de wielrenner Tommy Simpson, die op 13 juli 1967 tijdens de beklimming overleed.
De Mont Ventoux is vanaf drie verschillende kanten te beklimmen met de racefiets: vanaf Bedoin, Malaucène en Sault. De ‘echte’ kant, en volgens de meesten ook de zwaarste kant, is de zuidkant vanaf Bedoin naar de top. Vanaf de fontein in Bedoin leg je een afstand af van 21,5 KM met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,5% naar de top van de Ventoux.
Op 14 juli 2013 werd aan het einde van de Tour de France etappe de Mont Ventoux beklommen. Laurens ten Dam werd toen King Of the Mountain op Strava met een tijd van 58m26s. In het stervelingenpeloton ben je een knappe klimmer als je binnen de 1,5 uur boven weet te komen. Gewoon goed getraind moet binnen 2 uur te doen zijn.
Natuurlijk is er niet alleen de Mot Ventoux, maar er zijn in de prachtige omgeving van de Mont Ventoux veel andere kleine cols die de moeite waard zijn om te beklimmen. Deze liggen in de Baronnies, het gebied ten noorden en oosten van de kale berg. De ligging van Buis-les-Baronnies in het hart van de Baronnies, in de nabijheid van de Mont Ventoux, de Gorges de la Nesque en de vallei van de Ouvèze maken dit een ideale uitvalsbasis voor de WTC-Maarssen fietsweek en daar gaat ook voorkeur naar uit om locatie te zoeken.
Wat betreft het budget is er een ruwe budgetschatting van €500 voor 7 overnachtingen inclusief ontbijt en diner en natuurlijk een versnapering in de avond. Wie weet kunnen we net als in 2012 onze eigen kok’s regelen.
Sinds 1988 bestaat Le Club des Cinglés du Mont-Ventoux. Om tot dit vermaarde genootschap toegelaten te worden, moet je de drie zijden van de berg op één dag beklimmen. Is je dat gelukt en kun je dat bewijzen met een gestempelde kaart, dan krijg je de fel begeerde titelCinglé du Mont-Ventoux, wat zoveel betekent als “Malloot van de Mont Ventoux”. Je bent dan officieel lid van Le Club des Cinglés du MontVentoux.
Daarnaast bestaat de zogenaamde ‘option musclée’, “de versie voor de sterke jongens”: wie de Mont Ventoux viermaal op één dag beklimt mag zich Galérien du Mont-Ventoux noemen, wat letterlijk “Galeiboef van de Mont-Ventoux” betekent. De vierde route gaat over een niet al te beste bosweg: de Route des Cèdres. En sinds 2008 is er de Bicinglette: een dubbele Cinglé, dus zes beklimmingen over de weg op één dag. Er is voor diverse wtc-ers dus wel een titel te behalen. Zie voor meer info http://www.clubcinglesventoux.org/nl/
Zelf ben ik (samen andere wtc-ers) al vele keren voor ‘Malloot’ uitgemaakt. Niet gek natuurlijk als je 542km aan één stuk fietst, rondje IJsselmeer 425km, of tijdens het MH2D weekend ruim 750km wegtrapt in 4 dagen en natuurlijk niet te vergeten een 200+KM ritje op een koude december dag zoals verderop te lezen in deze pedaleur.
Inmiddels ben ik al meer dan 10 jaar als fervent fietser lid van de WTC Maarssen. Gedurende mijn lidmaatschap was het in de ‘beginjaren’ ook gebruikelijk dat we een buitenlandse fietsweek hadden. Diverse keren heb ik die ook mede georganiseerd.
In 2006, mijn 1x keer fietsend buiten de Nederlands/Belgische landsgrenzen, was daar de fietsweek te Frankrijk nabij de alom bekende Alp d’huez. We zaten dat jaar in een groot vakantiehuis in Le Bourg d’Oisans bovenaan het stuwmeer, onderaan de klim de Croix de Fer. We waren dat jaar met een gezelschap van 17 mannen.
We hebben daar een topweek gehad, al heb ik me die dagen daar fietsend wel eens afgevraagd wat doe ik hier. Al die trainingen op al die Hollandse viaducten, klimmetjes en Limburgse ‘colletjes’ waar ik toch aardig goed en makkelijk omhoog dacht te gaan leken weggegooide tijd. Goh wat was dat afzien daar die bergen, vooral de 2e dag de beklimming van de Luitel, het leek wel de hel op aarde, ik dacht ik ga me fiets verkopen en kap ermee. Gelukkig zijn er in zo’n week altijd mensen die je helpen/tips geven en met je meerijden omhoog en je zo een klein beetje ondersteunen. Gelukkig was dat in mijn/ons geval ook zo en op die manier kwam ik elke dag fitter terug bij het huis dan verwacht en heb zodoende mijn fiets toch maar niet verkocht.
Bij al mijn deelnames aan de WTC fietsweek was er een traditie, en die was de gezamenlijke groepsdag. Deze werd altijd gehouden op de zondag na aankomst. Op deze dag kun je dan inschatten wie ongeveer van gelijk niveau omhoog rijd om zo de groepen voor de volgende dagen een beetje te bepalen. Natuurlijk is dit ook de dag van de groepsfoto en dat was ook altijd prachtig, daarna allemaal in hetzelfde tenue omhoog harken. Tijdens deze week heb ik de Alpe d’huez, Col de Sarenne, Luitel, Croix de Fer, Col d’Ornon, Col d’Izoard, Col du Lautaret en Col du Galibier bedwongen niet slecht om mee te beginnen.
In 2007 gingen we naar de Vogezen voor deelname aan de Cyclo Les grand Ballon. Dit was mijn 1e deelname aan een Cyclo en wat een belevenis was dat. De eerste paar dagen voor de Cyclo het parcours verkennen (behalve de afsluitklim naar Planche des Belles Filles).
Tijdens de 2007 cyclo had je de volgende beproevingen Ballon de Servance, Col du Menit, Col d’Oderen, Col du Bramont, Le Grand Ballon, Le Hunsdruck, Le Ballon d’Alsace en als toetje La Planche des Belles Filles of gewoon 205km en 4300 hoogtemeters in totaal.
2008 was het jaar dat we naar een van de mooist gelegen plaatsen in de zuidelijke Alpen, Barcelonnette, zijn geweest voor het Brevet des 7 Cols. Het is mogelijk het “Brevet des 7 Cols Ubayens” te behalen als je (zonder tijdslimiet) hebt afgestempeld op zeven cols: Col St Jean (1333 m), Col de Pontis (1301 m), Col de Larche (1991 m), Col de Vars (2109 m), Col d’Allos (2250 m), Col de la Bonette (2802 m) en Col de la Cayolle (2327 m).
Een schitterend gebied en heerlijk ‘ouderwets’ zoeken naar de stempelposten op elke top van de col alwaar we allemaal in verschillende volgorde onze kaarten vol stempelden. Helaas is het brevet verder een wassen neus, bij de plaatselijk vvv kun je een Brevet ook zonder alle stempels te behalen kopen.
In 2009 zijn we naar de Franse Pyreneeën geweest. Onze standplaats was dat jaar Argeles Gazost. De gezamenlijke tocht ging dat jaar naar Lourdes en daar heeft een ieder zijn bidon met goddelijk water kunnen vullen, of het veel geholpen heeft weet ik niet, maar het was heerlijk fietsen in de Pyreneeën. We hebben daar ook diverse mooie beklimmingen op ons palmares kunnen bijschrijven o.a. Col de Spandelles, Col de Soulor-Noord, Col de Borderes, Hautecam, Luz Ardiden, Cauterets, Pont d’Espagne, Col de Soulor-Oost, Aubisque, Marie Blanque, Col de Tentes, Cirque de Troumouse en natuurlijk de Col du Tourmalet. Het weer liet het de laatste dag niet toe om ook nog de Col d’Aspin te doen helaas.
2010 was het jaar van de Dolomieten Marathon. Persoonlijk vind ik dit de mooiste Cyclo om aan mee te doen. Voor de 1e keer fietsen over afgesloten wegen, afdalen zonder je druk te hoeven maken dat er auto’s of tegenliggers aan de andere kant van de weg komen, heerlijk. Natuurlijk is ook het Sella rondje debet aan deze fantastische herinnering, welke ik nog geregeld in mijn schuur op de tacx herbeleef. Tijdens de D.M. begin je als opwarmertje met het ‘Sella Rondje’ de Passo Campolongo (5,8km – 6,1%) en gaat daarna door met de Pordoi (9,2km – 6,2%), Sella (5,5km – 7,9%) en de Gardena (5,8km – 4,3%). Vervolgens nogmaals de Campolongo beklimmen hiermee is de eerste lus van het ‘achtje’ voltooid. Op dat moment zou je over de helft zijn, maar het zwaarste stuk moet nog komen. Met de Passo Giao (9,9km – 9,3%) als zwaartepunt om het af te ronden met de Valparola (11,5km – 5,8%). Schitterende Cyclo, maar in de buurt zijn nog vele andere mooie uitdagingen, die wij natuurlijk ook hebben bekeken op de top.
In 2012 zijn we met het grootste aantal deelnemers (voor zover ik weet) ooit. Wij zijn dat jaar naar Morzine geweest. Morzine is een pleisterplaats in het hart van het grote en bekende skigebied Portes du Soleil. Maar is in de zomer een 100% fietsparadijs! De natuur is overweldigend en divers met grote groene valleien, sappige alpenweiden, bekoorlijke bossen en meren.
Fietsen kun je daar dus als de beste met tal van mythische cols uit de Tour de France. De daar o.a. gereden cols zijn de klim naar mines d’Or, Joux Verte, Col Encratz, Col de Ramaz, Joux Plane, Col de Corbier, Col de Flaine en de Colombiere. Tevens hebben nog enkele WTC’ers meegedaan aan La Morzine een kleinschalige Cyclo in de noordelijke Alpen met ongeveer 500 deelnemers.
Niet alleen het fietsen was top nabij Morzine, ook de verzorging was uitmuntend. We zaten met z’n allen in een privé huis, waarbij we vertroeteld werden door 2 dames. Elke dag stond er een prima ontbijt buffet klaar, na terugkomst van het fietsen werd er indien gewenst wat pasta te eten gemaakt en ’s avonds een prima 3 gangen menu gericht op de ‘serieuze’ fietsers.
Natuurlijk zijn er nog wel meer fietsweken door WTC fietsvrienden groepjes geweest naar buitenlandse oorden. Dat is ook het mooie van fietsen bij een club om op die manier lotgenoten te vinden voor leuke fiets uitdagingen.
Namens de organisatie hopen we dat ook alle leden die nog nooit het genoegen hebben gehad deel te kunnen nemen aan een WTC fietsweek in het buitenland, of andere WTC fiets activiteit, met dit artikel het gevoel hebben van JA ik ga ook mee. We kunnen jullie garanderen dat je daar geen spijt van zult krijgen, er is niets leukers dan gezellig met gelijk bestemden te fietsen en genieten van en in een schitterende omgeving.
Groeten en hopelijk tot 2018 ergens tezamen op de fiets, namens Jennifer, Teun, Eric en Ernst-jan
